week 43

Deze stageweek heb ik toch ook weer van alles meegemaakt. Van een dramatische inval les, naar kind verschonen, naar drie kleuters die elkaar hun piemeltje gingen showen… 😂

Ik zal beginnen met de dramatische inval les. Het was een Maltese les en de leerkracht die dat normaal gesproken geeft was ziek. Dus er kwam een invaller, maar er lag geen lesvoorbereiding voor haar klaar… Dan zou je normaal gesproken je even voorstellen in het Maltees, de kinderen vertellen dat de leerkracht ziek is en je dus invalt voor één les. Zet het Maltese alfabet liedje op en vraag even aan de leerkracht in het lokaal daarnaast wat de bedoeling is. Maar dat was zeg maar het tegenover gestelde van wat er daadwerkelijk gebeurde. 😅

De leerkracht kwam gestrest binnen en zei ik weet niet welke les ik moet geven. In plaats van dat ze bij de kinderen bleef liep ze naar de telefoon en belde ze naar ‘the office’ om te vragen wat ze moest doen. Dus daar stond ik dan met 24 verwarde kleuters die in het lokaal rond renden. Dus ik denk dan zal ik alvast met de kinderen in de kring gaan zitten en ze hun rust weer laten vinden door te vertellen wat er aan de hand is en wat er gaat gebeuren. Heb ik eindelijk weer structuur gebracht en de kinderen rustig gekregen. Komt de invaller binnen nog steeds onwetend en onrustig, zoekend naar de (verkeerde) lesmaterialen. Ik zei al dat is niet wat ze normaal gesproken doen… Maar haar was verteld dat ze dat moesten doen. Nadat de rust weer verstoord was dacht ze te kunnen beginnen met een les die voor kinderen van 8 jaar is bedoeld. 🤨 Dat verliep dus ook niet geweldig want ze kwam er al gauw genoeg achter dat ze verkeerd geïnformeerd was en dus de verkeerde les aan het geven was. Meer verward kunnen we de kinderen niet krijgen. 3/4e van de lestijd was al versterken. Toen vroeg de invaller aan mij wat ze nu t best kon doen, na samen besproken te hebben dat het geen nut meer heeft om de goede les nog te geven aan de kinderen hebben we besloten om de leerstof te herhalen wat ze tot nu toe geleerd hebben. Ik heb de invaller verteld dat er een hoed met voorwerpen die ze al geleerd hebben in de klas ligt. Met voorwerpen uit de hoed toveren hebben we de kinderen toch nog een beetje Maltees kunnen geven. 🤗

Dan hebben we nog het kind verschonen verhaal. De juf stond alleen voor de klas en er was een kleuter die per ongeluk in zijn broek had geplast. Helaas zaten wat kussens en het klaslokaal onder en was het jongetje helemaal verdrietig. Dus de juf vroeg of ik haar even wilde helpen.

Zijn thuissituatie is wat wiebelig deze twee weken. Zijn broertje is heel ziek, de ouders moeten daarom samen met zijn broertje voor twee weken naar het ziekenhuis in Engeland. Hij woont dus bij opa en oma nu, maar hij snapt natuurlijk niet zo goed wat er aan de hand is… 😥 Niet gek dat het dan even mis gaat…

Hij had zelf geen schone kleren bij en school had alleen meisjes onderbroeken… Wat moest hij toch huilen, hij wilde echt niet die onderbroek aan en wilde per se naar mama. Gerum het jongetje. Ik tilde hem op en liet hem zien dat je niets van de onderbroek ziet en hij nog steeds een grote (kleine) stoere (lieve) jongen is! Helaas was hij nog wat verdrietig de rest van de dag, maar gelukkig was hij de dag daarna weer helemaal de oude. 😄

En dan nu het verhaal met de piemeltjes, waar natuurlijk iedere lezer het meest nieuwsgierig over is?! Daar zaten we dan op het tapijt in de kring. De leerkracht was nog heel even wat aan het regelen, aan mij de taak om iedereen netjes in de kring te krijgen. Maar drie jongetjes zaten wat stiekem te doen en met z’n drietjes in een gesloten kringetje. Ik dacht ik zal eens kijken wat ze aan het bekokstoven zijn!

Ik dacht ze zullen wel iets stiekem uit de kast hebben gehaald en dit samen verstopt hebben, of misschien hebben ze hun speelgoed van thuis stiekem mee het tapijt op genomen. Maar toen ik ging kijken wat die drie kwibusjes aan het doen waren zag ik iets wat ik niet had verwacht. 😅 Daar zaten ze dan, hun piemeltjes te showen…

Het enige wat ik zei was ‘GIANNI’ en er kwamen drie geschrokken kopjes naar boven. Ja ja, op heterdaad betrapt! Wat zag het er toch lollig uit toen ze met z’n drietjes zo geschrokken naar me keken. 😂 Meer dan één naam hoefde ik niet te zeggen, ik was blijkbaar al meteen duidelijk genoeg. Ik maakte het gebaar van, ssst ik zal niets zeggen. Daar konden ze zelf gelukkig wel om lachen. En dan zeggen dat meisjes veel giechelen, nou ik kan je vertellen, deze mannetjes konden er anders ook wat van! 😋

Toen ik dit verhaal vertelde aan de leerkrachten hebben we hier nog heel hard om kunnen lachen samen! 😄

Je maakt wat mee met kleuters zeg!